กักขังสายลม

เธอรักเขา ส่วนเขาเพียงอยากช่วยเหลือผู้หญิงสวยแต่สิ้นไร้ไม้ตอก

เธอคิดว่าเราคบกันแบบคนรัก แต่เขาคิดว่านี่คือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน
ความคาดหวังที่บิดเบี้ยวนำไปสู่การทะเลาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเบื่อหน่ายเอือมระอา เธอฟูมฟายชอกช้ำ

หมอธาดาไม่หัวเราะจนตาพราวอีก  เขาไม่จับมือเธอข้ามถนน  เรานอนเตียงเดียวกันแต่เหมือนคนแปลกหน้า
.
การฝืนทนมันทุกข์ทรมาน ผู้ชายแสนดีเลือนหาย ผู้หญิงอ่อนหวานเป็นเพียงอดีต
สายลมอันอบอุ่นได้พัดผ่านไปแล้ว มันน่าเศร้าที่แม้อยากเหนี่ยวรั้ง แต่ก็ไม่อาจกักขังสายลม