คำโปรย
🌈ชื่อนิยาย : หลงคุณเข้าแล้ว
💥นามปากกา : กลิ่นแก้ว
❤️แนวเรื่อง : โรมานซ์
📌คำโปรย : จากคู่กัด ขยับขึ้นเป็นคู่นอน ในที่สุดก็เป็นคนที่เขาแคร์มากกว่าใคร
มุทิตาซึ่งตัดขาดกับญาติทางพ่อมาเป็นเวลากว่ายี่สิบปี ได้รับข่าวจากอาชรัณว่าปู่ดามกำลังป่วยหนัก เธอยอมละทิฐิเดินทางไปดูใจท่าน ตกดึกคืนนั้นท่านก็เสียชีวิต ในงานศพมุทิตาได้เจอกับทักษ์และญาตา ซึ่งเป็นพ่อแม่สามีของมัญชรีเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่ม พอรู้ว่ามุทิตาเป็นหลานสาวปู่ดามด้วย ทักษ์กับญาตาก็ให้ความเอ็นดูเธอมากขึ้น
มุทิตาได้อ่านบันทึกของปู่ดาม ทำให้ได้รับรู้ว่าท่านรักและคิดถึงเธอเสมอมา แถมยังมอบมรดกเป็นเครื่องเพชรเครื่องทอง ซึ่งเป็นของสุดหวงของท่านให้ด้วย ทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมากที่ไม่เคยไปเยี่ยมท่านเลย
มุทิตาไปนั่งดื่มที่บาร์แห่งหนึ่ง และมีเรื่องกับผู้ชายที่อยากเลี้ยงเหล้าเธอ ปฐพีลูกชายคนเล็กของทักษ์กับญาตา และเป็นเจ้าของบาร์กำลังอยู่ที่นั่นพอดี ช่วยเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ เนื่องจากทั้งสองพอจะรู้จักกัน ปฐพีจึงนั่งดื่มกับเธอ เขาเข้าใจว่าเธอทำงานพิเศษ เป็นเด็กเสี่ย
.มุทิตาเริ่มเมา ปฐพีก็เพิ่งอกหักจากคนรัก เขาจึงเกิดความคิดที่จะพาเธอไปค้างคืนด้วย ถ้าเกิดเข้ากันได้ก็อยากเลี้ยงดูเธอให้เป็นเรื่องเป็นราว
ทว่า คืนนั้นปฐพีพบว่าเขาเข้าใจตัวเธอผิดเต็มๆ เพราะมุทิตาไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อน ตื่นเช้าขึ้นมาเธอยิ่งโกรธเกลียดเขาเท่าทวีคูณ
——————–
“คืนนี้ผมค้างกับคุณได้มั้ย” เสียงทุ้มกระซิบถามอย่างมีหวัง พลางจูบขบที่ริมหู พาขนอ่อนแถวนั้นลุกซู่ หัวใจในทรวงเต้นเป็นจังหวะอะไรมุทิตาไม่รู้แล้ว เธอพริ้มตาเมื่อเขาไต่จูบไปเรื่อย คลอเคลียละไมละมุน ราวกับเขานำพาไฟอุ่นมาห้อมล้อม
“…ได้มั้ยครับมุ” อีกฝ่ายถามอ้อน แล้วขบกัดเบาๆ ทุกขุมขนของเธอซู่ซ่า กอดเขาไว้อย่างรัญจวนใจ
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อยากลองเดินไปให้สุดทาง ให้มันจบๆ ในเมื่ออายุก็ขนาดนี้แล้ว และเขาไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นคนได้ความซิงของเธอ
“คุณมีคอนดอมมั้ย” เจ้าหล่อนพยายามถามตอนที่ยังพอมีสติ
“…ไม่รู้ ต้องไปดูในรถ” เสียงตอบงึมงำเพราะปากกำลังอ้อยอิ่งอยู่ที่เนินทรวง แต่แล้วยอมผละออก เธอเสียดายหน่อยๆ ทว่าก็โล่งอกเหมือนกัน
“ผมไปหาดูก่อน”
มุทิตาพยักหน้าให้ ไม่ตำหนิเลยถ้าเขาจะพกเครื่องป้องกันติดตัว เพราะเซ็กซ์เป็นเรื่องธรรมดาของหนุ่มสาวสมัยนี้ไปแล้ว ดีเสียอีกที่เขารอบคอบ
ปฐพีหากางเกงมาใส่ลวกๆ และทำท่าจะไม่ใส่เสื้อถ้าเธอไม่บอก
“ถ้าในรถไม่มีออกไปซื้อที่มินิมาร์ทนะคะ หน้าหมู่บ้านมีอยู่ร้าน”
เพราะอย่างนั้นเขาจึงหยิบเสื้อติดมือไปด้วย
ชายหนุ่มพ้นประตูไปมุทิตาก็ควานหาผ้ามาห่มกาย ทอดถอนใจลึก ยังวาบหวามปั่นป่วนในอก ทว่าเริ่มลังเลไม่แน่ใจว่าทำถูกหรือเปล่า แต่ครั้นนึกถึงสัมผัสรุ่มร้อนอ่อนหวานของเขาเธอเผลอขดตัว อมยิ้มเขินอายตัวเอง
ไม่เป็นไรหรอกน่า มันดีจะตาย อย่างน้อยก็ขอให้ได้เรียนรู้รสชาติใหม่ของชีวิตสักครั้ง ถือว่าให้เขาเป็นครู ต่อให้ตื่นมาพรุ่งนี้แล้วทางใครทางมัน เธอก็จะไม่เสียใจเลย
รีวิว
ยังไม่มีบทวิจารณ์